Теве тачат, кыне выньык дене кӱварым ӱштшыжла муралтен колтыш: «Рена-а-ата-а-а». Кузе муралтыш, туге ушышкыжо кроп толын пурыш: Чу! Рената – эргыжын кок-кум кечаш ончычсо таҥже! Тудо! Моло огыл, тудак!
– Эргымым тунам кепшылтен ыш кертат, ынде карген кия чай. Марлан пешак толнеже ыле чай… Каргаш, локташ кызытсе самырык-влак пеш мастар улыт, маныт. Тудак, саде Ренатак!– Зинаида Павловна кӱварым ӱштмыжымат мондыш, диваныш волен шинчын, ик гана ужмо ӱдырым ятлаш пиже: – Вожылдымо! Пӱтырем поч! Тылат верч йӱд омемым коден орланем, албаста?! Тьфу!
(Лидия Семенован «Рената» ойлымашыжым «Марий Эл» газетын 24, 26 номерлаштыже лудса).
